ประวัติ
ประวัติเมืองลอง
เมืองลอง (อำเภอลอง จังหวัดแพร่) แต่เดิมนั้น ขึ้นอยู่กับนครเขลางค์ (จังหวัดลำปางในปัจจุบัน) เนื่องจากเป็นเมืองหน้าด่าน การเดินทางไปมาหาสู่หรือการเดินทัพระหว่างเมืองหลวงทางใต้กับเมืองล้านนา (เชียงใหม่) มักจะใช้เส้นทางนี้เสมอ โดยผ่านกิ่วฤๅษี (เขาช่องแคบบ้านนาอุ่นน่องกับบ้านแม่ลองปัจจุบัน) ยามปกติแล้วชาวเมืองลองอยู่กันอย่างสงบ อีกประการหนึ่งเมืองลองนั้นมีแร่เหล็กคุณภาพดีและมีชื่อเสียงมากคือเหล็กลอง ปัจจุบันมีร่องรอยของเหมืองเหล็กหรือบ่อเหล็ก ซึ่งอยู่ใกล้บ้านแม่ลอง ตำบลบ่อเหล็กลอง ในอดีตแม้ทั้งหนานทิพย์ช้างและหนานทิพย์ปาละ ผู้ที่กู้เมืองนครเขลางค์คืนมาจากการยึดครองของพวกเงี้ยว ก็ได้ใช้ดาบเหล็กลองนี้เป็นอาวุธคู่มือเข้าต่อสู้และกอบกู้เมืองนครเขลางค์ไว้ได้ โดยเส้นทางที่ผ่านกิ่วฤษี (เขาช่องแคบ) นั้น เป็นเส้นทางที่นำเอาศาสนา ศิลปวัฒนธรรม มาจากทางล้านนามาเผยแผ่ยังหัวเมืองทางใต้

การสร้างวัด
จากหลักฐานพบว่าในปี พ.ศ. 2393 นั้น หลวงปู่ใจได้ธุดงค์จาริกมาจากเมืองนครเขลางค์ได้มาพบทำเลที่เนินดินคุ้มน้ำห้วยแม่ปงตรงปากร่องหมาน้อย ( ร่องหมาน้อยใจกลางหมู่บ้านปัจจุบัน ) ซึ่งเห็นว่าเป็นสถานที่สงบและเหมาะแก่การปฏิบัติศาสนาธรรม จึงทำการสร้างอารามเพื่อเผยแผ่พระพุทธศาสนา ซึ่งแต่เดิมชาวบ้านถิ่นนี้ยังไม่มีอะไรไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจมักเชื่อแต่เรื่องภูตผีปีศาจในการดำรงชีวิต ต่อมาเมื่อหลวงปู่ใจได้เทศนาอบรมธรรมสั่งสอนแก่ชาวบ้าน จนเกิดความศรัทธาเลื่อมใสมากขึ้น และเอาวัดเป็นที่พึ่งทางจิตใจตลอดมา เมื่อหลวงปู่ท่านมีอายุมากและเป็นที่พึ่งทางใจให้ชาวบ้านเป็นเวลาถึง 3 ปี ท่านก็ได้มรณภาพลงในปี พ.ศ. 2396

ต่อมาก็มีครูบาไกรสอนเป็นเจ้าอาวาสรูปที่สองสืบต่อมาจวบจนท่านได้มรณภาพในปี พ.ศ. 2414

หลวงปู่สุวรรณ
ต่อมาก็มีครูบาสุวรรณ เป็นเจ้าอาวาสรูปที่ 3 ท่านได้พิจารณาเห็นว่าบริเวณวัดคับแคบและขยับขยายออกไปไม่ได้ อีกทั้งในปีนั้นเกิดโรคระบาด (อหิวาตกโรค) ทำให้พระภิกษุสามเณรมรณภาพไปหลายรูป ท่านจึงตัดสินใจย้ายวัดเดิม (ปากร่องหมาน้อย) มาตั้งที่ใหม่ตรงฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือ (สถานที่ตั้งวัดในปัจจุบัน) ในสมัยของครูบาสุวรรณเป็นเจ้าอาวาสนั้น วัดไผ่ล้อมมีความเจริญรุ่งเรืองทางพระศาสนาในด้านศิลปวัฒนธรรมอย่างมาก มีการก่อสร้างวิหารที่มั่นคงถาวรเป็นหลังแรก ประการหนึ่ง หลวงปู่ก็เป็นนักเทศน์ที่ลือชื่อรูปหนึ่งในถิ่นนี้ โดยมีคราวหนึ่ง ท่านเจ้าเมืองเขลางค์ได้นิมนต์หลวงปู่ไปเทศนาโปรดประชาชนเมืองนครเขลางค์ เป็นที่ประทับใจอย่างมาก ท่านเจ้าเมืองถึงกับถวายกัณฑ์เทศน์เป็น “ช้างพลาย” บูชากัณฑ์เทศน์ หลวงปู่สุวรรณได้มรณภาพลงในปีพ.ศ. 2462 ซึ่งชาวบ้านได้ให้ความเคารพนับถือท่านอย่างมากจึงขนานนามท่านว่า หลวงปู่สุวรรณ หรือปู่ตุ๊ ของชาวบ้าน สถูปบรรจุอัฐิ ของท่านก็ยังมีร่องรอยอยู่จวบจนถึงปัจจุบันนี้ (ใต้ร่มโพธิ์ด้านเหนือ) เป็นที่เคารพสักการะของคณะศรัทธาชาวบ้านอีกด้วย

รายนามเจ้าอาวาส

1. ครูบาใจมา    พ.ศ. 2393 - พ.ศ. 2396
2. ครูบาไกรสอน    พ.ศ. 2396 - พ.ศ. 2414
3. ครูบาสุวรรณ    พ.ศ. 2414 - พ.ศ. 2462
4. หลวงพ่อโต    -
5. หลวงพ่อแก่น    -
6. ครูบาจันทิมา    -
7. ครูบาขาว    -
8. พระอธิการเงิน    -
9. พระดา    -
10. พระอินตา    -
11. พระลี    -
12. พระเลิศ    -
13. พระอธิการลี    -
14. พระสุภาพ    -
15. พระครูโสภิตวรการ (สงคาร สิริธมฺโม น.ธ.เอก, ปธ.3, ศศ.บ) จต.ชท.    - พ.ศ. 2559
16. พระอธิการจตุรภัทร อาภากโร น.ธ.เอก    พ.ศ. 2560 - ปัจุบัน

อาณาเขตที่ตั้งวัด

• ทิศตะวันออก ติดต่อถนนสายลอง-วังชิ้น (ทางสายเก่า 1023)
• ทิศเหนือ ติดกับลำห้วยสาธารณประโยชน์ และทุ่งนา
• ทิศใต้ ติดกับถนนสาธารณประโยชน์ และหมู่บ้าน
• ทิศตะวันตก ติดทุ่งนา

ปชนียวัตถุ
พระพุทธรูปประธานในอุโบสถปางมารวิชัยศิลปะล้านนา

ศาสนสถาน
อุโบสถ (วิหาร) 1 หลัง ศาลาการเปรียญ 1 หลัง กุฏิปูนครึ่งไม้ 1 หลัง กุฏิปูนครึ่งทรงไทย 1 หลัง ศาลารายโรงกลอง 1 หลัง

ถาวรวัตถุ
ตลาดสดของวัด 1 หลัง อาคารสถานีวิทยุกระจายเสียง วปถ. 1 หลัง ห้องน้ำ 21 ห้อง

ข้อมูลจำเพาะ

• วัดไผ่ล้อม ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมือวันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2475
• ที่ตั้งวัด 3 ไร่ 2 งาน 90 ตารางวา และที่ธรณีสงฆ์ (ตลาดสด) 1 ไร่ 28 ตารางวา

ขอขอบคุณที่มาข้อมูลจาก : เว็บไซต์ https://th.wikipedia.org/wiki/วัดไผ่ล้อม_(จังหวัดแพร่)

ขออภัย อยู่ระหว่างดำเนินการ